𝗪𝗮𝗮𝗿 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗮𝗹 𝗱𝗶𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗸𝘀𝘁𝗿𝗲𝘀𝘀 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗻?
Het zou zomaar kunnen dat we niet precies meer weten wat we eigenlijk aan het doen zijn.
Als timmerman weet je wat je moet doen. Je kiest het juiste hout, kent de beschikbare gereedschappen, je hebt er jaren voor geleerd.
Als metaalbewerker weet je hoe je machines moet bedienen en hoe staal reageert. Al ik dit wil hebben, moet ik dat doen. Vakmanschap dus.
Als lasser volg je een opleiding, je weet precies hoe een goede las ontstaat.
Idem voor de Apotheker, de arts, de verpleegkundige.
Maar hoe zit dat met de informatiewerker? Ook wel de schermwerker, of de kenniswerker genoemd (en dat kan tegenwoordig ook prima de apotheker, arts en verpleegkundige deels zijn).De werkers die hun dagen vullen met zoeken, filteren, schrijven en communiceren via schermen. Die hun belangrijkste gereedschap; de laptop, smartphone of computer, nooit écht hebben leren gebruiken.
Misschien komt daar wel veel meer stress vandaan dan we in eerste instantie willen zien.
De stress van werken met een materiaal dat alle kanten op gaat: informatie.
Vloeibaar, soms ongrijpbaar, in een schier eindeloze stroom.
We hebben nooit echt geleerd hoe we ermee moeten omgaan.
We investeren wel in de gereedschappen, maar niet in het vakmanschap.
We roepen om meer data, meer informatie, meer tools,
maar we leren niet hoe we daar goed mee (samen)werken.
𝐴𝑙𝑠 𝑖𝑘 𝑧𝑒𝑠 𝑢𝑢𝑟 𝑤𝑒𝑏 𝑜𝑚 𝑒𝑒𝑛 𝑏𝑜𝑜𝑚 𝑜𝑚 𝑡𝑒 ℎ𝑎𝑘𝑘𝑒𝑛, 𝑑𝑎𝑛 𝑧𝑎𝑙 𝑖𝑘 𝑑𝑒 𝑒𝑒𝑟𝑠𝑡𝑒 𝑣𝑖𝑒𝑟 𝑏𝑒𝑠𝑡𝑒𝑑𝑒𝑛 𝑎𝑎𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑠𝑙𝑖𝑗𝑝𝑒𝑛 𝑣𝑎𝑛 𝑑𝑒 𝑏𝑖𝑗𝑙. (Abraham Lincoln).
Laten we werken met informatie als een ambacht gaan zien, niet als iets dat je erbij doet.